Niedziela… Od kilku lat brakuje nam czasu, żeby spokojnie zatopić się w lenistwie tego dnia. Odsypianie, nadrabianie zaległości, zakupy, sprzątanie, praca. Ciągły wyścig z czasem. I nagle, wczesnym popołudniem zapala się czerwona lampka, że znów nie ma obiadu. Niedzielnego obiadu. Celebrowanego mniej lub bardziej, ale zawsze. Takiego jak kiedyś w domu rodziców. Pamiętam, że nieraz się sprzeciwiałam tym niedzielnym priorytetom, ale po latach, brakuje mi tego porządku. A katalizatorem tej tęsknoty stały się piosenki z radia, które ktoś mi przestawił. Z początku mocno oburzona, że zabrakło kawałka dobrego rocka w głośniku, z czasem zasłuchiwałam się w stare, polskie utwory i przypominałam sobie jak to było. Późne śniadanie, spacer, zakup wina, obiad!, deser i Szansa na sukces. Szansa, nierzadko właśnie z tymi “starociami”. I teraz, słuchając Anny Jantar myślę sobie, że pora wprowadzić pewne zmiany do naszego życia rodzinnego… Pierwszy w kolejce będzie obiad, taki z pieczonymi ziemniakami 🙂

Składniki (na 2 porcje):

• ok. 4 dużych ziemniaków
• 3 łyżki oliwy z oliwek lub innego tłuszczu (np. smalcu wieprzowego lub gęsiego)

Przygotowanie:

Ziemniaki obieramy, kroimy na mniejsze kawałki, wkładamy do garnka z wodą i stawiamy na dużym ogniu. Czekamy aż woda zacznie wrzeć, i gotujemy jeszcze ok. 5-7 minut. Odcedzamy ziemniaki, przykrywamy garnek pokrywką i mocno nim wstrząsamy, aby ziemniaki z wierzchu zrobiły się… hmm “maziowate” 😉 Ten zabieg jest po to, żeby po upieczeniu skórka była mocno chrupiąca. Teraz możemy przejść do właściwej czynności. Na palniku stawiamy blachę, wlewamy oliwę i podgrzewamy chwilkę (aż zacznie delikatnie dymić). Przekładamy ziemniaki na blachę i dokładnie je pokrywamy gorącą oliwą. Wkładamy blachę do piekarnika nagrzanego do 220°C  i pieczemy ok. 40-50 min. W między czasie, przekręcamy ziemniaki na drugą stronę. Możemy je jeszcze polać tłuszczykiem, np. z pieczonego obok kurczaka 🙂

Przepis pochodzi z książki Great British Cooking.